“Maarif Müfettişi” Şiiri

Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla ha düştü ha düşecek
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim

Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici
Hep hep acele işi
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezber ettim gurbeti

Sevinçten uçardım hasta oldum mu
Kırkı geçerse ateş çağrırlar İstanbul’a
Bi’ helallaşmak ister elbet di mi oğluyla
Tifoyken başardım bu aşk oy’nunu
Oh dedim göğsüne gömdüm burnumu

En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin
Daha başka tür aşklar geniş sevdalar için
Açıldı nefesim fikrim can evim
Hayatta ben en çok babamı sevdim

HECE TAŞLARI (Hecetaşları Aylık Şiir Dergisi – 05.04.2025)

Hece taşlarına koydum başımı,

Kadim sırlarıma yol aralandı.

Aşikâr edince gönül kuşumu,

Değdi badısaba gül yaralandı.

Elekten elerdim gündüz geceyi,

Şevk ile söylerdim onca heceyi,

Bağrımda erittim derdi acıyı,

Şeyda bülbül idim dil paralandı.
Gözlerim ufukta özler dururum,

Mağripten maşrığa gözler dururum,

Gece gaiplere sızlar dururum,

Ahımla inleyen tel parelendi.

Muhabbet bağıma kuruldu pazar,

Yazgım ilkbahardı ettiler nazar,

Şeyranî fânidir biçare gezer,

Mevsimi sonbahar yıl yarılandı.

Adem OĞUZ – Ankara Eğitim Müfettişi